Onzichtbare littekens....

Dat pesten diepe wonden achter laat die je niet kan zien wist ik, dat niet elke pester (sterker nog niet elke pester is zich bewust van het pesten) het "grapje" ziet als pesten wist ik ook. Maar om deze wonden en littekens te zien in je eigen kinderen is hartverscheurend...

Wij hebben er vorig jaar goed aan gedaan om een andere school te zoeken voor onze prachtige, gevoelige kinderen. Ik zie ze grotendeels weer opbloeien, weer worden wie ze moeten zijn en dat is prachtig. Haren worden langer, er wordt gedanst en we mogen weer anders zijn dan de rest. Op deze school kan dit en wordt het geaccepteerd.

Maar er zijn nog steeds van die momenten... Dat het anders zijn dan de rest wel moeilijk is. Zeker als volwassenen zeggen dat je met dat lange haar net een meisje lijkt, dat doet zeer want volwassenen horen dat niet te doen. Dus mama probeert het maar recht te praten: ach die meneer is jaloers op je mooie lange haar want hij is kaal, of die mevrouw had haar bril niet op en zag niet zo goed dat jij geen meisje bent.

Maar ook op andere momenten, als je doet wat je zo graag en met veel plezier doet, tijdens de breakdance les is het moeilijk als een van de grotere jongens je (overigens terecht) corrigeert. Maar niet op een volwassen manier, want het is een grote jongen en geen volwassene. Maar met "grove" taal, taal die mijn gevoelige, kwetsbare jongen helemaal uit het lood slaat. Iets in de zin dat je een stom rotjoch bent en hier niet hoort te zijn... En de wond die diep in je zit die langzaam aan het helen was, wordt weer open gereten, en het ontneemt je het plezier om er weer heen te gaan.

En dus maak je ruzie... met mama want die houdt van je. En omdat mama niet gelijk begrijpt waarom je zo boos bent en ruzie met haar zoekt, ruziet mama terug. Tot ze het beseft... en dan breekt mijn hart!

Het breekt mijn hart om je zo verdrietig te zien, om je voorzichtig opgebouwde zelfvertrouwen te zien slinken om 1 zo'n ondoordachte opmerking. Niet zo bedoeld maar keihard binnen gekomen...

Het maakt me boos dat pesters niet inzien hoeveel schade ze aanrichten, juist de pesters die het zelf niet doorhebben. Dat ze het plezier dat je had weer verzieken, zonder zelf fysiek aanwezig te zijn. Eenmaal gepest wordt je nooit meer hetzelfde, er kan geen grapje meer gemaakt worden zonder dat er ergens in je achterhoofd een stemmetje zegt: zie je wel ik ben stom! Naarmate je ouder wordt kun je dat stemmetje stiller maken, maar je raakt hem nooit kwijt.

Ik heb 4 prachtige, gevoelige, empatische, lieve kinderen die eigenlijk niet helemaal passen in het harde, afstandelijke, onpersoonlijke leven van nu. En misschien ook niet in dat van vroeger... Maar ze zijn er en ik zou niet willen dat ze deze mooie eigenschappen verliezen omdat de maatschappij niet goed weet hoe ze daar mee om moeten gaan. Ik blijf hoop houden dat onze kinderen later een heel gelukkig, liefdevol leven tegemoet gaan waarin ze mensen ontmoeten die ze waarderen om wie ze zijn. En dat het litteken dat er zit vervaagt en ze alleen maar sterker heeft gemaakt.

Biologie? Zelf doen! Naar de 21ste eeuw… opdracht ONWK4

Biologie? Zelf doen! (Launspach, 2014) is een vrij nieuwe biologiemethode voor de VWO onderbouw. De methode is geschreven om de VWO leerling uit te dagen en zelf veel te ontdekken. De methode maakt, naast het boek, gebruik van Powerpoints om alle lesstof over te brengen. In mijn ervaring zijn deze PowerPoints erg lang en niet overzichtelijk. Het zorgt ervoor dat mijn leerlingen tijdens de les letterlijk dood gaan van verveling. Niet alleen kost het mij enorm veel tijd om deze uitleg te geven, vaak lukt het me niet eens om deze presentaties in 1 of zelfs 2 lessen te geven. Natuurlijk probeer ik hier mijn eigen draai aan te geven en pas ik elke presentatie zo aan dat ze leesbaar en duidelijker zijn. Soms, ja echt, stop ik er zelfs een bewegend plaatje in! Doordat ik als docent dus hele lessen voor de klas sta uit te leggen heb ik eigenlijk in mijn lessen geen tijd voor differentiatie. En dat zou ik wel graag willen. En hoewel ik echt wel inzie dat deze methode goed is voor de VWO leerling, kan er nog veel aan verbeterd worden. Dat was dan ook de vraag vanuit mijn school:

Kunnen we met behulp van blended learning (bijvoorbeeld met flipping the classroom) blok 2 beter stroomlijnen waardoor er in de les meer ruimte is voor huiswerk, vragen en differentiatie?

Hoe gaan we naar de 21^ste eeuw?

Ik wilde heel graag af van het ouderwetse model: docent voor de klas, leerlingen luisteren. Is er dan ook een manier om al die informatie uit die PowerPoints op een leuke manier aan te bieden? Wij denken zeker dat we EEN manier hebben gevonden om het voor de leerlingen aantrekkelijker te maken.

De 4 lessen die we omgebouwd hebben zijn 2 theorie-, en 2 practicumlessen over het bouwplan en gebit. We hebben er voor gekozen om een project te schrijven waarbij de leerlingen een vlog moeten maken als eindproduct. De opdracht voor deze vlog wordt voor de eerste les gegeven en staat in het leerlingenboekje dat voor de eerste les wordt uitgedeeld. Waarom we voor een papieren versie hebben gekozen staat uitgelegd in onze beschrijving en verantwoording Blended leeromgeving.

De opdracht, het onbekende skelet, hebben we verwerkt in een CSI website. Hier staan de skeletten van de dieren die gevonden zijn, een lijst met dieren die vermist zijn en hoe een CSI-team te werk gaat. De leerlingen krijgen eerst de opdracht, later pas de nodige theorie. Dit sluit aan bij de omgekeerde taxonomie van Bloom, waarbij de leerlingen eerst hun eigen creativiteit moeten gebruiken om het probleem op te lossen.

Daarnaast hebben we gekozen om de theorie niet in de les te maar via kennisclips, die thuis te bekijken zijn, te geven. We flippen dus de classroom! Aan het begin van de les doen de leerlingen vervolgens een Socrative waarin het geleerde getoetst word. Na deze toetsing gaan de leerlingen aan het werk met hun huiswerk. De docent bekijkt de resultaten van de socrative en kijkt waar extra instructie nodig is. In de reflectie van deze lessen kun je terug lezen hoe dit gegaan is.

Filmpje gebit

Filmpje bouwplan

Een van de twee practicumlessen hebben we omgebouwd tot de vlogopdracht, dit is gelijk de (formatieve)toets. De andere practicumles hebben we gelaten zoals hij staat in het boek. Enige aanvulling hierop is dat de leerlingen dit onderdeel moeten/ kunnen gebruiken

Aan het einde van elke les is er tijd voor de leerlingen om, samen met hun groepje, te werken aan de vlogopdracht. Ze verwerken de opgedane kennis in hun vlog. Tijdens het practicum met de gebitten mogen ze de hele les opnamen maken. De laatste les is gereserveerd voor de presentatie van de vlog, op deze manier komt alle kennis nog een keer langs. Wie weet leren ze dan nog iets van elkaar! De vlog wordt als groep ingeleverd, daarnaast levert elke leerling een reflectie op de samenwerking en het project in. De docent beoordeelt het werk van de leerlingen volgens het toetsplan.

Conclusie

Ik vind dat we hier gekozen hebben voor een mooie afwisseling tussen ICT en klassikale lessen met zelfstandig en samenwerkend leren. ICT is hier echt een middel en geen doel geworden. We hebben volgens mij hier een mooie balans gevonden  tussen de vakinhoud, didactiek en ICT volgens het TPACK model. In onze beschrijving van het TPACK model kun je lezen hoe deze werkvorm hier inpast.

Met dit project hebben we een mooi antwoord gegeven op de vraag van mijn school. Ja we kunnen hiermee deze methode meer stroomlijnen en plek maken voor differentiatie, huiswerk en vragen in de les.

Nawoord

Afgelopen half jaar heb ik lesgegeven aan V1b, mijn dochter zit in de paralelklas V1a. En hoewel we aan het begin van dit jaar allebei vonden dat ze niet bij mij in de klas moest komen, vind ze het nu wel jammer. Ze ziet hoe ik met dit project bezig ben geweest en vraagt steeds of ik dit niet ook aan haar docent wil geven. Helaas kon dat niet omdat ik door omstandigheden achter loop op haar klas. Ik heb geprobeerd om de content van deze lessen ook te delen met haar en haar klas. Ik vind het dan ook leuk om te horen dat haar klasgenoten de content erg prettig hebben gevonden.

Literatuur

Launspach, W. (2014). Biologie? Zelf Doen!   Retrieved from http://www.biologiezelfdoen.nl/

Ups en downs

Een jaar met ontzettend veel ups en downs heb ik achter de rug. De grootste up is toch wel het afronden van de eindstage. Het was een karwei maar ik heb het gedaan. Ik vond het ontzettend leuk maar ook moeilijk om mijn taken te scheiden. Want op de toa dag werd ik niet gezien als toa maar als de gene die de ander op dat moment nodig had. En omgekeerd natuurlijk net zo goed.

Het mentoraat was ontzettend leuk en vooral leerzaam maar ook heel zwaar. Achteraf hadden we niet de makkelijkste klas en hebben we ontzettend veel brandjes moeten blussen, kinderen moeten helpen enzovoort. Af en toe voelde het alsof er geen eind aan de ellende kwam. Gelukkig zijn er dan ook altijd momenten die dat weer goed maakt. En daar doe je het voor als docent.

Mijn harde werken wordt beloond met 2 uurtjes vervanging tot januari. En dan kun je zeggen: 2 uurtjes maar? Nee wel 2 uur! Want deze uren vallen op mijn  toa dagen en ik hoef dus niet extra naar school. De andere dagen kan ik dus werken aan mijn studie... nog 60 punten of zo.

Sommige dieptepunten beginnen weer uit de diepte te kruipen. De kinderen zijn op de nieuwe school gegroeid en komen helemaal tot zichzelf. Zoon 1 doet groep 6 over omdat hij dat zelf wilde. Hij voelde zich beter passen bij die kinderen. Wat een knapperd is het toch ook. Dochter 2 lijkt langzaam haar draai ook te vinden en heeft een enorme sprong gemaakt in haar leren. Zoon 2 begint heel langzaam ook zijn draai te vinden en heeft het super gedaan. Hij is denk ik net zo slim als dochter 1. Dochter 1 gaat na de vakantie aan een nieuw avontuur beginnen. Op de middelbareschool VWO doen zonder bekenden in de klas. Stoere dame!

En ik? Terwijl ik dit schrijf zit ik in de prikkamer van het ziekenhuis. Afgelopen week ontdekte ik een dikke bult in mijn buik. Dan schrik je wel even... woensdag al een echo laten maken en vandaag bij de gynaecoloog geweest.  Het is een endometrioom  (een cyste gevuld met Baarmoederweefsel) van 10 cm doorsnede. Hij hoeft er voorlopig niet uit maar als ik veel last krijg of hij blijft groeien moet hij er uit. Ook wordt er gekeken naar bepaalde markers voor eierstokkanker. Ze verwachten daar niet veel van maar doen het wel voor de zekerheid.

En ik... ik ben zo ontzettend toe aan vakantie! Ik kan niet wachten tot ik 40 ben. Dat wordt vast een veel beter jaar!

Dyslectie

Mijn dochter is een grote dyslect, de B draait ze om voor een D, hoe vaak je haar ook laat zien hoe je met je hand BED kan maken, ze blijft het doen.

Niks mis mee, en er valt prima mee te leven. Maar na het lezen van het boek "Krachtig anders leren" van Wim Bouman, zie ik wel dingen terug waarvan ik denk: ooooooooo denkt ze zo! Een feest van herkenning in mijn dochter. Bijvoorbeeld dat dyslectici beelddenkers zijn. Woorden leren wordt ze moeilijk gemaakt op school omdat ze woorden letter voor letter leren en niet het woord als geheel. Maar ook dat ze, om te kunnen leren, beter een woordweb kunnen maken dan een samenvatting.

En laat dat nou informatie zijn die ik in mijn lessen wil toepassen! Want het aantal dyslectische kinderen in de klas is best groot. Zeker een kwart van mijn klas is dyslectisch. En dan werkt "gewoon" leren uit het boek niet goed genoeg voor je. Biologie wordt daarnaast ook steeds taliger, flinke lappen tekst waar je de informatie uit moet halen die belangrijk is. En juist dat is dus moeilijk leren.

Door bezig te zijn met een woordweb ben je juist heel anders bezig met de stof, je bent aan het doen. Volgens dimensie 2 van Marzano is dat heel belangrijk om nieuwe informatie vast te zetten in onze hersenen.

Twee van mijn dyslectische leerlingen kwamen na het maken van een SO naar me toe en snapten niet waarom ze het zo ontzettend fout hebben kunnen doen ondanks dat ze het toch goed geleerd hadden. Ze waren op tijd begonnen met leren (zeggen ze), en kenden alles. En toch bij de toets blijkt het niet te lukken. Ik had net het boek Krachtig anders leren gelezen en wilde eens kijken of ze het op deze manier beter konden leren. Ze kregen van mij de opdracht om de paragrafen waar we mee bezig zijn samen te vatten in een woordweb. Dit was echter heel kort voor de toets en het effect was daardoor misschien wat minimaal maar ze hadden allebei er een goed gevoel bij gehad. Voor het laatste hoofdstuk hebben we nu afgesproken dat ze woordwebben maken en dat ik ze bekijk. Dan kan ik ook gelijk zien of er nog ergens denkfouten zijn.

Zo zie je maar weer dat je op diverse plekken je inspiratie vandaan kunt halen!

Update

Ik weet dat er niet veel mensen zijn die dit blog lezen. En eigenlijk vind ik dat ook helemaal niet erg. Zeker niet nu ik mijn wekelijkse lesperikelen gewoon weer ouderwets via een weekjournaal doe. Dan is dit alleen maar dubbel werk. Maar toch mis ik het... Ik vond het wel leuk om hier mijn ervaringen op te schrijven. En dus toch een update, voor die enkeling die dit wel leest....

Langzaam aan neemt de stress een heel klein beetje af. Ik heb al mijn taken afgebouwd tot het noodzakelijke. Dat betekent dus dat ik alleen de Lio aan het doen ben, geen onderzoek doe en al helemaal geen vakken aan het afronden ben. Dat zijn maar weinig punten die ik dit jaar binnen ga halen... Maar het betekend ook dat ik meer tijd en aandacht voor de kinderen heb, en laten we eerlijk zijn: die staan toch echt op de eerste plek.

Gelukkig gaat het ook met hun nu langzaam de goede kant op, er lijkt een lichtje te komen aan het einde van de tunnel. En dat betekent voor mij ook dat ik daarin wat rust ga krijgen. Eens kijken of ik niet op mijn tandvlees loop als de volgende vakantie zich aandient.

Wie weet pak ik het bloggen wel weer op want er zijn echt heel veel dingen die ik leuk vind om te vertellen over het lesgeven. Maar ook alle nieuwe ideeën die ik op heb gedaan zijn het waard om op te noemen. Bijvoorbeeld de escape the classroom waar ik en mijn collega mee bezig zijn. Prachtig idee dat ik opgedaan heb op de NIBI conferentie. Of de Wim Hoff methode, waar ik misschien wel wat aan ga hebben met mijn CPS (chronisch pijn syndroom). Waar ik overigens nog helemaal niks mee gedaan heb want.... ach verzin zelf maar een reden (smoes).

In elk geval wil ik dit volgend schooljaar weer helemaal op gaan pakken als ik geen lange weekjournaals hoef te schrijven voor mijn Lio... Tot dan zal ik maar zeggen!

Stress

In een van mijn vorige posts (zal wel druk zijn...)  had ik al gezegd dat het druk is: studie, werk, stage en kinderen (en man en al het andere). Druk is denk ik wel een understatement...

Afgelopen weken ben ik toch wel tot de conclusie gekomen dat het HEEL ERG DRUK is en dat ik daar heel erg gestrest van wordt. Zo gestrest dat ik niks meer voor elkaar kreeg behalve het noodzakelijke. Het lukte me nog net om mijn lessen voor te bereiden en spullen na te kijken maar al het andere (lees onderzoeksplan eindonderzoek afstudeerstage, EIOZ, Stageplan voor afstudeerstage en nog wat meer) lukte me niet. Ik merkte dat ik uren achter de computer kon zitten en aan het eind geen letter verder was. Dit blog is een van die dingen die niet meer bijgehouden wordt...

Na een gesprek met mijn man en mijn SLB'er gaat het gelukkig iets beter, ik kies er zelf voor om dit jaar niet alles te willen afronden maar door te schuiven naar het volgende jaar en zien hoe snel ik volgend jaar alles af kan krijgen. Naar mijn kinderen met de belofte dat ik 's avonds minder ga doen en het meer ga proberen te doen in de tijd die ik heb als ze op school zijn. Dat betekent ook dat ik volgend jaar niet meer dan twee dagen ga werken als TOA OF als docent. Het wordt in elk geval niet EN docent EN TOA.

Toch blijft ergens in mijn hoofd dat stemmetje zeggen: ach probeer het nou af te ronden dan ben je er volgend jaar klaar mee en heb je vrij... en dat is ook zo, maar tegen welke prijs?

Dat diploma komt er, en ik ga voor de klas staan om les te geven want dat vind ik echt geweldig. Het duurt alleen nog net iets langer voor ik klaar ben... Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt!

Mentoraat

Dit jaar ben ik ook mentor van een 1e klas Mavo bij ons op school. Hartstikke leuk (gelukkig met back-up) maar ook heel veel! Ik ben heel blij dat dit mogelijk was want ik leer echt heel veel hiervan. Ik moet er niet aan denken als ik in mijn eentje in het diepe gegooid zou worden...

Zoals elke klas doorgaat ook mijn klas de stages van de groepsvorming

Ze hebben elkaar voorzichtig een beetje leren kennen en zijn vervolgens gaan stormen... En dat is nog niet over! Er wordt in de klas nog steeds bepaald wie er nou de baas is, wie er niet bij hoort en in welk groepje pas ik. Want de klas is nog niet een geheel, het zijn vooral eilandjes die samen een land vormen. Binnen die eilandjes zijn ze al lang in de normingfase aanbeland, maar daarbuiten stormt het, en af en toe woedt er een orkaan.

Dat stormen uit zich vooral in pesten, wie hoort er niet bij? Wie kunnen we makkelijk pakken? Wie reageert er op mijn opmerkingen? Afgelopen weken ging de les tijdens het mentoruur dus eigenlijk elke keer over pesten... We hebben leerlingen uit de les gehaald en ouders zijn gebeld. En zo ben je aan het begin van een schooljaar dus heel druk met het voorkomen en oplossen van pesterijen. We hopen door nu streng op te treden de rest van het jaar voor iedereen leuk is. Want laten we voorop stellen: De klas moet wel veilig zijn voor iedereen.

Allemaal goed voor mijn ontwikkeling want ik heb de afgelopen weken veel gewerkt aan competentie 6: omgaan met ouders. Voor mijn gevoel heb ik dit onderdeel van mijn portfolio al aardig onder de knie en kan ik gaan perfectioneren! Maar nog even het feedback van mijn collega's afwachten.

Omdat ik niet in detail wil/mag/kan treden over de dingen die ik tijdens mijn mentoraat met leerlingen bespreek moet ik hier wel op een andere manier over reflecteren. De grote lijnen ga ik wel hier neerzetten, de details neem ik wel op in mijn portfolio maar niet op het WWW.